Η Σημασία της Τέχνης: Μακρινά Ταξίδια στην Καρδιά της Κοινωνίας

Δεν είναι καινούρια ανακάλυψη η σημασία της τέχνης για τον εσωτερικό μας πλούτο ή και την ψυχαγώγησή μας. Η σημασία αυτή όμως παίρνει έναν ακόμα μεγαλύτερο ρόλο και σκοπό σε κοινωνικά αποκλεισμένες ομάδες. Και όταν λέω ότι κάποιος είναι αποκλεισμένος, δε σημαίνει ντε και καλά ακοινώνητος, αυτοεξόριστος, αγοραφοβικός ή οπισθοδρομικός. Μπορεί κάποιος να είναι αποκλεισμένος εκ των συνθηκών, εκ της δραματικής διαφοράς κοινωνικής αντιπροσώπευσης της επαρχίας έναντι μιας μεγαλούπολης, εκ του επαγγέλματος κ.ο.κ.

“Αγανακτισμένος” Θεοδωρίδης εναντίον βουλευτών

Ένα από τα πιο συγκλονιστικά βίντεο του περσινού καλοκαιριού, όταν για πρώτη και τελευταία φορά έβγαλε ο Χατζηνικολάου στον αέρα πολίτη για διάλογο με τους βουλευτές της εκπομπής του “Πρόσωπο με Πρόσωπο”. Παρά τις όποιες ανακρίβειες, οι αντιδράσεις των υπερόπτων βουλευτών είναι όλα τα λεφτά.

Στο χείλος της παράνοιας

μια συνηθισμένη εικόνα μπροστά από το κανάλι της Βουλής

Το αμέσως επόμενο -ανησυχητικό- στάδιο μετά τον προβληματισμό, την κατάθλιψη, τις αυτοδίδακτες ασκήσεις ζεν που δεν πληρώνουν τους λογαριασμούς, την αναστάτωση και το “this is sparta” ενώ καίτε ένα κάδο στην Ομόνοια, είναι το γέλιο. Ξεκινώντας από ένα κυνικό χαμόγελο, ένα mockery των πραγμάτων, πολύ γρήγορα εξελίσσεται ανεξέλεγκτα σε ένα απελευθερωτικό, χαιρέκακο, ξεσηκωτικό και χωρίς επιστροφή γέλωτα που μπερδεύεται με το κλαψούρισμα μπροστά στη θέα της απόλυτης καταστροφής. Φυσικά αυτό το στάδιο είναι και το πιο επικίνδυνο καθώς ο ασθενής… εχμ ο παθών έστω (το θύμα, ο καταδικασμένος..) έχει αγκαλιάσει μια κατάσταση όπου δε μπορεί να κάνει τίποτα για αυτήν, και αυτό που εμείς οι πολιτισμένοι και αγέρωχοι υπερασπιστές της κοινωνικής δικαιοσύνης και του βιοτικού μας επιπέδου αποκαλούμε παράνοια, έχει αντικαταστήσει τη λογική.

Αθάνατο Star Channel!

Ο επαγγελματικός υποτιτλισμός περνάει αργά και ύπουλα στα αζήτητα. Οι περιβόητοι fansubbers εισβάλλουν και στα επίσημα κανάλια. Η οικονομική κρίση χτυπάει και το Star Channel. Ο Κόκκινος Δράκος το πρώτο (?) θύμα του. Περισσότερες επικεφαλίδες Espresso μετά το break.

Editorial Cultus Imperialis

Το βλόγκινγκ (ή κινγκ οφ δε βλογκς – μακρινοί ξάδερφοι των γκρέμλινς και των κρίττερς και ορκισμένοι οχτροί των Κενοβιτών) ήταν κάποτε ένα χρυσό εργαλείο, όπως ήταν και το γιώτα χι. Είναι το ιδιωτικό μεταφορικό μέσο σκέψεων σε μια διαδικτυακή λεωφόρο όπου κάποτε χρησιμοποιούσαμε κατά κόρον λεωφορεία και μέσα μαζικής μεταφοράς. Αλλά όπως κάθε ατομικό, ιδιωτικό εργαλείο, όταν υπερκορεστεί, τότε η προσωπική διευκόλυνση που προσφέρει έρχεται σε πλήρη αντιπαράθεση με την κοινωνική ευημερία, την ίδια την ουσία της κοινωνίας που έφτιαξε δρόμους και ιντερνέτια για να ενώνει ανθρώπους, και αντ’ αυτού οδηγεί σε διάσπαση, αποκοινωνικοποίηση και αποδόμηση. Όπου blogging βέβαια μπορεί να είναι και μια απλή status change σε κάποιο (anti)social network – η ίδια λογική κυριαρχεί (μόνο ακόμα πιο… βαρεμένη). Είναι η εικονική, παραπλανητική παροχή “ελευθερίας” που επισφραγίζει την παρακμή της φύσεως του Συστήματος. Αλλά θα έχουμε καιρό να σχολιάσουμε πώς το βλόγκινγκ έριξε το κομμουνιστικό καθεστώς και όλα τα σχετικά σε αυτές τις σελίδες του editorial.